Ҳазрати Алӣ(каррамаллоҳу ваҷҳаҳ) фармуд: Хушо ба ҳоли он касе, ки ба ёди қиёмат буда, барои ҳисобрасии рӯзи қиёмат кор кунад ва ба миқдори кифояташ қаноат
Ҳазрати Алӣ(к) ба яке аз ёрони худ, ки дар бистари беморӣ буд, фармуд: Худованд бемории туро сабаби резиши гуноҳонат қарор дод, зеро беморӣ [подош ва]
Ҳазрати Алӣ(каррамаллоҳу ваҷҳаҳ) фармуд: Забони хирадманд, дар пушти дили ӯ ва дили бехирад, дар паси забони ӯст. (Наҳҷулбалоға, ҳикмати 40)
Ҳазрати Алӣ(каррамаллоҳу ваҷҳаҳ) фармуд: Амал ба мустаҳаббот дар ҷое, ки ба воҷибот зиён расонад, сабаби тақарруб ба Худо намегардад. (Наҳҷулбалоға, ҳикмати 39)
Ҳазрати Алӣ(к) ба фарзандаш Имом Ҳасан(а) фармуд: Писарам! Чаҳор чиз аз манд ёд гир (хубиҳо) ва чаҳор чиз аз ман ба ёд бисупор (ҳушдорҳо), ки
Ҳазрати Алӣ (к) дар роҳ ба сӯи Шом буд, вақте ки деҳқонони шаҳри Анбор[1] ӯро диданд ва аз аспҳо ба зер омаданд ва пешопеши
Ҳазрати Алӣ(каррамаллоҳу ваҷҳаҳ) фармуд: Онки орзӯро дароз намояд, кирдорашро зишт кунад. (Наҳҷулбалоға, ҳикмати 36)
Ҳазрати Алӣ(каррамаллоҳу ваҷҳаҳ) фармуд: Шарифтарин бениёзӣ, раҳо кардани орзӯҳост. (Наҳҷулбалоға, ҳикмати 35)
Ҳазрати Алӣ(каррамаллоҳу ваҷҳаҳ) фармуд: Бахшанда бош, бе он ки аз ҳад даргузарӣ ва андоза нигоҳ дор, бе он ки [дар ҳаққи худ] сахт бигирӣ. (Наҳҷулбалоға,
Ҳазрати Алӣ(каррамаллоҳу ваҷҳаҳ) фармуд: Шахси некӯкор аз кори нек, хубтар ва фарди бадкор аз кори бад, бадтар аст. (Наҳҷулбалоға, ҳикмати 32)
أَزْهَدُ النَّاسِ مَنْ تَرَكَ الْحَرَامَ أَشَدُّ النَّاسِ اجْتِهَاداً مَنْ تَرَكَ الذُّنُوبَ Зоҳидтарини мардум касе аст, ки ҳаромро тарк кунад, кӯшотарини мардум касе аст, ки гуноҳонро
