Рӯза яке аз ибодатҳои воло ва барҷаста ба шумор меравад. Дар ин навиштор матолиберо дар бораи ин ибодати муҳим пешкаши
Худои Мутаол дар ояти 185 сураи Бақара мефармояд: شَهْرُ رَمَضَانَ اَلَّذِى أُنْزِلَ فِيهِ الْقُرْءَانُ. هُدىً لِّلنَّاسِ وَبَيِّنَتٍ مِنَ الْهُدَى وَالْفُرْقَانِ.
СУРАИ ОЛИ ИМРОН Ин сура дар Мадина нозил шуда ва 200 оят дорад. Ба номи Худованди Бахшандаи Меҳрубон Алиф, лом,
Ин сура дар Мадина нозил шуда ва 286 оят дорад. Ба номи Худованди Бахшандаи Меҳрубон Алиф, лом, мим. Он китобест,
Чаро Қуръон дар моҳи Рамазон нозил шудааст? Агар Худованд
Ҳадафи рисолати Пайғамбар (с) ҳидояти башарият аст. Он Ҳазрат (с)
Инсон дар ҷаҳонбинии исломӣ достони аҷиб дорад. Инсон аз назар
Зани мусалмон дорои панҷ асл ва мабнои фикрӣ аст,ки мувофиқи
Мафҳумшиносии вожаи Ҳиҷоб Ҳиҷоб, калима ва вожаест, ки дар адабиёти
Ҳиҷоб ва сатр аз мусалламоти омӯзаҳои Қуръон ва аз
Чаро дуоҳоямонро бо «Раббано» оғоз кунем? Вақте дар оёти Қуръони
Одоби тиловати Қуръон зиёд аст, ки ба муҳимтарини онҳо ишора
Муқаддима قَال» مَا مِن مُومِن؛ ذَکَرٍ اَو اُنثَی؛ حُرٍّ اَو
Моҳи Шаъбон яке аз моҳҳои бофазилат ва мавриди таваҷҷуҳи ҳазрати Ҳақ ва анбиёву авлиёи илоҳӣ буду ҳаст. Дар ин моҳ аъмолу дуоҳое ворид гаштааст, ки инсонро барои ворид шудан ба моҳи мубораки Рамазон омода мекунад,
Садои нарми ҳазрати Фотимаи Заҳро (Саломи Худо бар ӯ бод) ба гӯш мерасид. Имом Ҳасан (Саломи Худо бар ӯ бод) порчаи нозукеро, ки рӯи сараш андохта буд канор зад. Дар торикии хона, қомати модарро дид. Он
Сифати имон Бидон ва огоҳ бош, ки маънои Имон ва мурод аз он, эътиқод ба дил ва иқрор ба
Достони кӯтоҳ аз Абузари Ғифорӣ (рз) Суфёни Саврӣ мегӯяд:
Ҳикмат ва фалсафаи ҳаҷ 1. Фалсафаи ҳаҷ аз дидгоҳи Қуръон:
Масъалаи дигаре, ки хуб аст ишорае ба он шавад, масъалаи
Фаро расидани моҳи пурбаракати Раҷабро ба ҳамаи мусулмонон табрик мегӯем
Ривоят шудааст, ки Расули Акрам (с) фармуданд: “Рӯза мегӯяд: Эй
Оё ҳар зане, ки унвони модарӣ дошта бошад, Биҳишт армуғони
Он чи дар пеши рӯ доред, тарҷумаи калимоте аст
Рӯзи маҳшар, ки ҷонгудоз бувад, Аввали пурсиш аз намоз бувад.
Марде назди Расули Худо(с) омад ва ба ӯ арз кард:
لاأفلَحَ قـَومٌ اشتَـروا مَـرضـاتِ المَخلـُوق بسَخَطِ الخـالِق Мардуме, ки хушнудии махлуқро дар муқобили ғазаби Холиқ хариданд, растагор намешаванд. (Таърихи Табарӣ, ҷ.1, саҳ.239)