Аҳодис ва ривоёти исломӣ низ ҳамин шева ва равиши Қуръони Каримро дар пеш дошта ва мардумро аз дудастагӣ ва тафриқа барҳазар намуда ва ба сӯи
Илм ва дониш, ба таври куллӣ дар дини мубини Ислом ба хусус дар фармоишоти Паёмбар(с) ва бузургони дин, нур муаррифӣ шудааст.[1] Ба ҳамин далел аст,
Дар ҷаҳони кунунӣ улум ба сурати шигифтангезе пешрафт кардааст. Дар канор дигар улум илми варзиш ҳам рушд намуда ба унвони як риштаи мустақилли илмӣ дар
Ҷобир ибни Абдуллоҳи Ансорӣ мегӯяд: Дар ҷумъаи охири моҳи рамазон назди пайғамбар (с) рафтам, ҳангоме ки он ҳазрат маро диданд, фармуданд: Эй Ҷобир! Ин ҷумъа
Сарсухан Дар шумораи қабл дар бораи мавзӯи “Ваҳдат аз дидгоҳи манобеи исломӣ ва донишмандони мусулмон” матолиберо зикр карда будем, инак ин мавзӯи муҳим аз нигоҳи
Он рӯз имтиҳони забони англисӣ доштем. Муаллима Амирӣ гуфт: Бачаҳо! Имрӯз ба лабароторияи забон меравем ва имтиҳон низ ҳамон ҷо баргузор мешавад. Ҳама ба лабаротория
В) Ниёз ба бақо Ҳисси ҳамеша зинда мондан, яке аз майлҳо ва ниёзҳои муҳимми инсон аст. «Марг» яке аз хобҳои ваҳшатноке аст, ки ҳамеша
Инсон, мавҷуди ноши-нохтае аст, ки аз ӯ бо таъбири «ҷаҳони бузургтар аз ҷаҳони табиат» ёд кардаанд. Аз оғози пайдоиши инсон, яке аз масоиле, ки сахт
Аҳодис ва ривоёти исломӣ низ ҳамин шева ва равиши Қуръони Каримро дар пеш дошта ва мардумро аз дудастагӣ ва тафриқа барҳазар
Заҳабӣ дар бораи ҳазрати Хадиҷаи Кубро (р), ҳамсари гиромии Паёмбари Акрам (с) менависад: “Маноқиб ва фазоили Хадиҷа бисёр аст. Ӯ аз ҷумлаи занони комил, оқил,
Расули Худо (с) фармуданд: اِنَّما تَفسيرُ حُسْنِ الخُلقِ : ما اَصابَ الدُنيا يَرْضي ، وَ اِنْ لَمْ يُصبهُ لَمْ يَسْخَطٌ Маънои ҳусни хулқ ин аст,
