Расули Худо (с) фармуданд: Вақте ки Худованди Мутаол имонро офарид, имон гуфт: Худоё маро нерӯманд гардон ва Худованд онро ба некхӯӣ ва саховат нерӯманд сохт.
Ҷобир ибни Абдуллоҳи Ансорӣ мегӯяд: Шахси биёбоние дар Мадина ба масҷиди Паёмбар(с) омад ва гуфт: Худоё ман аз ту талабу хохиши бахшиш ва тавба дорам
Ривоят шудааст, ки яке аз ёрони парҳезкори имом Алӣ(к) ба номи Ҳаммом Ибни Шариҳ гуфт: Эй Амири мӯъминон! Парҳезкоронро барои ман ончунон васф кун, ки
3) Озодӣ ва озодагӣ Қуръони Карим лаззатҳои дунёиро ҳаром накардааст. Аммо сухан дар ин аст, ки баъзе аз инсонҳо мехоҳанд озодона зиндагӣ кунанд ва талошу
Зуҳди воқеъӣ Гуфтем, ки омузаҳои исломӣ ба таври куллӣ дар ҳар мақоме бошад, ҳаётбахш мебошанд. Мақсад аз зинда кардани тафаккури исломӣ ин аст, ки агар
Зӯҳд яке аз мафҳумҳое аст, ки маънояш дар байни мо ба таври комил дигаргун шудааст. Калимаи зӯҳд дар луғат ба маънои бемайлӣ ва
إِنَّ أَكْرَمَكُمْ عِندَ اللَّهِ أَتْقَاكُمْ[1] Гиромитарин ва маҳбубтарини шумоназди Худованд ботақвотарини шумост. Тақво ва парҳезкорӣ аз муҳимтарини сифотест, ки Қуръон ва ривоёт бисёр ба он
Калимаи тақво аз решаи виқоя ба маънои нигаҳ доштан ва парҳез кардан аст ва шаръан ба маънои ҳифз кардани худ аз ҳар чизе, ки зиёни
Инсонҳое, ки дар зулмату ҷаҳолат ва беимонию бадахлоқӣ басар мебаранд, ба мурдагони ҷунбанда монандӣ доранд, ки дар ҳақиқат аз ҳаёти маънавӣ бебаҳраанд. Қуръони Карим яке
Расули гиромии Ислом(с) дорои хулқу хўи зебо ва муомилаву муоширати некў буданд; бо ҳар касе рў барў мешуданд, салом мекарданд хоҳ тавонгар бошаду хоҳ
Расули Худо (с) фармуданд: اِنَّما تَفسيرُ حُسْنِ الخُلقِ : ما اَصابَ الدُنيا يَرْضي ، وَ اِنْ لَمْ يُصبهُ لَمْ يَسْخَطٌ Маънои ҳусни хулқ ин аст,
