Тарбияти фарзандон

Маъно ва мафҳуми тарбият 1- Маънои луғавӣ: Тарбият аз решаи “рабава”масдари боби тафъил аст ва ба маънои афзоиш ва нумув, парвардан ва парвариш додан аст,

Ҳар хонаводае барои тарбияти фарзандон ҳатман бояд аз даврони кӯдакии Паёмбар(с) огоҳӣ дошта бошад,

  Сохти дубораи ҷаҳон Падар рӯзнома мехонд, аммо писараш мисли ҳамеша музоҳимаш мешуд. Вақте падар дид, ки аз дасташ чизе намеояд, барои ором кардани писарбачааш,

Кина ва пиёз Рӯзе ҳакиме ба шогирдонаш гуфт: Фардо ҳар кадоматон як линча биёваред ва дар он ба теъдоди одамҳое, ки дусташон надоред ва аз

Бозӣ кардан бо кӯдак Рӯзе Расули Худо(с) бо асҳобашон дар ҳоли гузаштан аз кӯчаву паскӯчаҳои шаҳри Мадина буданд, ки садои бозӣ кардан ва хандаву шодии

Панди Луқмони Ҳаким ба фарзандаш. Эй ҷони фарзанд! Ҳазор ҳикмат омӯхтам, ки аз он, чаҳорсад ҳикмат интихоб кардам ва аз он чаҳорсад, ҳашт ҷумла баргузидам,

Бархе аз ёрон ва асҳоби Паёмбар(с) дар назди дари хонаи Паёмбра(с) буданд, то ҳамроҳи эшон хориҷ шаванд ва ба баъзе корҳо расидагӣ намоянд. Паёмбар(с) аз

Марде аз аҳли Мадина ду писар дошт. Писари калонӣ Қайс ва пиcари хурдӣ Фазл ном дошт. Қайс назди падараш ба сабабҳое маҳбубтар буд, ба ҳамин

Равиши ташвиқ ва танбеҳ, роҳи муносиб дар барангехтани инсон ба сӯи хайру салоҳ ва боздоштани одамӣ аз шарру фасод аст. Ва чунон чи ин равиш