Ҳаққонияти ҳиҷоб ва ботил будани бараҳнагӣ,шеваҳое дорад, ки ба бархе аз онҳо ишора мекунем.1- Тааққул ва тафаккур Бар асоси ҳукми ақл, ҳар мавҷуди дӯстдоштанӣ ва
Зани мусалмон дорои панҷ асл ва мабнои фикрӣ аст,ки мувофиқи он риояти ҳиҷобро барои худ лозим медонад.1- Эътиқод ба Худои Ҳаким Зани мусалмон медонад, ки
Фалсафаи ҳиҷоб аз масоили муҳимме аст, ки огоҳӣ аз он метавонад, яке аз пояҳои ба вуҷуд омадани он фарҳанги пӯшиши исломӣ гардад ва ба он
Дар мавриди шухӣ ва мизоҳи зан бо номаҳрам дар ривояте аз Паёмабри Акрам(с) мехонем: [1]«من فاکه امرأة لايملکها حبس بکل کلمة کلمها في الدنيا الف
Яке аз сабаби фасод якҷояшудани зану мард ва бардоштани монеъ миёни мардону занон дар идораҳо, корхонаҳо ва дигар маконҳои умумӣ ва маҷлисҳои гуруҳӣ аст. Ислом,
Пӯшидани либоси шуҳрат низ аз ҷумлаи мисдоқи худнамоӣ аст. “Либоси шуҳрат яъне пӯшидани либосе, ки дар шаъни касе набошад ва сабаби шуҳрат ва ангуштнамо шудани
Таърифи ваҳдат Қабл аз ворид шудан ба ҳар баҳсе рушан намудани вожаҳои калидӣ ва меҳварии баҳс лозим ва зарурӣ мебошад, бадин сабаб лозим аст барои
Дар баҳси қаблӣ андозаи пӯшиши занон дар баробари маҳорим ва номаҳрамонро аз дидгоҳи Қуръони Карим ва суннат баён намудем, ки вазифаи худи зан буд, ки
Дар ақвол ва суханони Паёмбар(с) ва хонадонаш ба ҳиҷоб хеле аҳаммият дода шудааст, ки ба бархе аз онҳо ишора мекунем: 1) Аҳаммияти ҳиҷоб Расули Худо
Иллати издивоҷҳои Пайғамбар(с)-ро дар мавориди зайл метавон таҳлил кард: 1-Иҷрои ҳукми илоҳӣ ва зудудани афкори ғалати ҷоҳилӣ. Монанди издивоҷ бо ҳамсар ё зани фарзандхонда.
Расули Худо (с) фармуданд: اِنَّما تَفسيرُ حُسْنِ الخُلقِ : ما اَصابَ الدُنيا يَرْضي ، وَ اِنْ لَمْ يُصبهُ لَمْ يَسْخَطٌ Маънои ҳусни хулқ ин аст,
