
Азизтарин мардум назди Расули Худо(с)
Ислом динест, ки барои ҳидоят ва нишон додани роҳи саҳеҳи зиндагӣ ба инсонҳо омадааст ва дастуроти он бар рӯи муҳаббат ва отифаи инсонӣ гузошта шудааст.
Ислом динест, ки барои ҳидоят ва нишон додани роҳи саҳеҳи зиндагӣ ба инсонҳо омадааст ва дастуроти он бар рӯи муҳаббат ва отифаи инсонӣ гузошта шудааст.
Маъно ва мафҳуми тарбият 1- Маънои луғавӣ: Тарбият аз решаи “рабава”масдари боби тафъил аст ва ба маънои афзоиш ва нумув, парвардан ва парвариш додан аст,
Ҳар хонаводае барои тарбияти фарзандон ҳатман бояд аз даврони кӯдакии Паёмбар(с) огоҳӣ дошта бошад,
3. Дидгоҳи олимон а) Ҳофиз Ҷалолуддини Суютӣ Ҳофиз Ҷалолуддини Суютӣ рисолае ба унвони “Ҳуснулмақсад фи амалилмавлид” дорад, ки дар он мегӯяд: “Суоле бароям доданд дар
… в) Муҳим шумурдани Паёмбар(с) ҳаводиси бузурги диниро, ки дар гузашта иттифоқ афтодаанд. Муслим дар “Саҳеҳ”-и худ аз Ибни Аббос(рз) ривоят мекунад, ки ҳангоме ки
Дидгоҳи ривоятҳои исломӣ дар бораи тафреҳи солим Тафреҳи солим ва варзиш аз асбоби таъминкунандаи саломати одамианд, ки дар ривоёти Аҳли-Байт (а) аҳамийяти вежае ба он
Тафреҳ ва саргармии солим дар Ислом 1 Муқадима: Дини Ислом, ки комилтарин дин дар байни динҳои осмонӣ (яҳудӣ ва масеҳӣ) аст, ки ҳам аз назари
Сохти дубораи ҷаҳон Падар рӯзнома мехонд, аммо писараш мисли ҳамеша музоҳимаш мешуд. Вақте падар дид, ки аз дасташ чизе намеояд, барои ором кардани писарбачааш,
Шояд айб аз худамон бошад Марде мутаваҷҷеҳ шуд, ки шунавоии гӯши ҳамсараш кам шудааст. Вале намедонист ин мушкилро чигуна ба ӯ бифаҳмонад. Аз ин сабаб,
Кина ва пиёз Рӯзе ҳакиме ба шогирдонаш гуфт: Фардо ҳар кадоматон як линча биёваред ва дар он ба теъдоди одамҳое, ки дусташон надоред ва аз
РасулиХудо (с) фармуданд: وَ هُوَ شَهْرُ الِاسْتِغْفَارِ وَ هُوَ شَهْرُ الصِّيَامِ وَ هُوَ شَهْرُ الدُّعَاءِ Моҳи Рамазон моҳи истиғфор, моҳи рӯза ва моҳи дуо