Зарурати ҳифзи ваҳдат дар ривоёт
Аҳодис ва ривоёти исломӣ низ ҳамин шева ва равиши Қуръони Каримро дар пеш дошта ва мардумро аз дудастагӣ ва тафриқа барҳазар намуда ва ба сӯи
26/11/2015
Комментариев нет
Аҳодис ва ривоёти исломӣ низ ҳамин шева ва равиши Қуръони Каримро дар пеш дошта ва мардумро аз дудастагӣ ва тафриқа барҳазар намуда ва ба сӯи
Имон умедворӣ меоварад Дунё дар назари инсони боимон ва беимон фарқ дорад. Инсони беимон дар ҷомеа ҳангоми гирифторӣ ва мушкилоти пеш омада ноумед аст ва
Имон умедворӣ меоварад Дунё дар назари инсони боимон ва беимон фарқ дорад. Инсони беимон дар ҷомеа ҳангоми гирифторӣ ва мушкилоти пеш омада ноумед аст ва
Илм ва дониш, ба таври куллӣ дар дини мубини Ислом ба хусус дар фармоишоти Паёмбар(с) ва бузургони дин, нур муаррифӣ шудааст.[1] Ба ҳамин далел аст,
Дар ҷаҳони кунунӣ улум ба сурати шигифтангезе пешрафт кардааст. Дар канор дигар улум илми варзиш ҳам рушд намуда ба унвони як риштаи мустақилли илмӣ дар
Ҷобир ибни Абдуллоҳи Ансорӣ мегӯяд: Шахси биёбоние дар Мадина ба масҷиди Паёмбар(с) омад ва гуфт: Худоё ман аз ту талабу хохиши бахшиш ва тавба дорам
Ҷобир ибни Абдуллоҳи Ансорӣ мегӯяд: Дар ҷумъаи охири моҳи рамазон назди пайғамбар (с) рафтам, ҳангоме ки он ҳазрат маро диданд, фармуданд: Эй Ҷобир! Ин ҷумъа
Сарсухан Дар шумораи қабл дар бораи мавзӯи «Ваҳдат аз дидгоҳи манобеи исломӣ ва донишмандони мусулмон» матолиберо зикр карда будем, инак ин мавзӯи муҳим аз нигоҳи
3) Озодӣ ва озодагӣ Қуръони Карим лаззатҳои дунёиро ҳаром накардааст. Аммо сухан дар ин аст, ки баъзе аз инсонҳо мехоҳанд озодона зиндагӣ кунанд ва талошу
Зуҳди воқеъӣ Гуфтем, ки омузаҳои исломӣ ба таври куллӣ дар ҳар мақоме бошад, ҳаётбахш мебошанд. Мақсад аз зинда кардани тафаккури исломӣ ин аст, ки агар
Имом Ҳасан(а) фармуданд: Бо мардум ба гунае рафтор кун, ки дӯст дорӣ бо ту он гуна рафтор кунанд. (Аъломуддин, с.297)