Тавбаи воқеӣ
Ҷобир ибни Абдуллоҳи Ансорӣ мегӯяд: Шахси биёбоние дар Мадина ба масҷиди Паёмбар(с) омад ва гуфт: Худоё ман аз ту талабу хохиши бахшиш ва тавба дорам
22/11/2015
Комментариев нет
Ҷобир ибни Абдуллоҳи Ансорӣ мегӯяд: Шахси биёбоние дар Мадина ба масҷиди Паёмбар(с) омад ва гуфт: Худоё ман аз ту талабу хохиши бахшиш ва тавба дорам
3) Озодӣ ва озодагӣ Қуръони Карим лаззатҳои дунёиро ҳаром накардааст. Аммо сухан дар ин аст, ки баъзе аз инсонҳо мехоҳанд озодона зиндагӣ кунанд ва талошу
Зуҳди воқеъӣ Гуфтем, ки омузаҳои исломӣ ба таври куллӣ дар ҳар мақоме бошад, ҳаётбахш мебошанд. Мақсад аз зинда кардани тафаккури исломӣ ин аст, ки агар
Зӯҳд яке аз мафҳумҳое аст, ки маънояш дар байни мо ба таври комил дигаргун шудааст. Калимаи зӯҳд дар луғат ба маънои бемайлӣ ва
إِنَّ أَكْرَمَكُمْ عِندَ اللَّهِ أَتْقَاكُمْ[1] Гиромитарин ва маҳбубтарини шумоназди Худованд ботақвотарини шумост. Тақво ва парҳезкорӣ аз муҳимтарини сифотест, ки Қуръон ва ривоёт бисёр ба он
Калимаи тақво аз решаи виқоя ба маънои нигаҳ доштан ва парҳез кардан аст ва шаръан ба маънои ҳифз кардани худ аз ҳар чизе, ки зиёни
Инсонҳое, ки дар зулмату ҷаҳолат ва беимонию бадахлоқӣ басар мебаранд, ба мурдагони ҷунбанда монандӣ доранд, ки дар ҳақиқат аз ҳаёти маънавӣ бебаҳраанд. Қуръони Карим яке
Расули гиромии Ислом(с) дорои хулқу хўи зебо ва муомилаву муоширати некў буданд; бо ҳар касе рў барў мешуданд, салом мекарданд хоҳ тавонгар бошаду хоҳ
«Салом», чӣ суннат ва расми зебоест ва чӣ калимаи пур- маъное.Аслан фикр кардаед, ки ин гуна калимаҳо дар оини муқаддаси мо бо диққати махсусе интихоб
« قل ما يعبؤ بكم ربى لو لادعاؤكم »“Бигў агар дуои шумо набуд, Худо ба шумо чӣ эътиное дошт”. Дуо иборат аст аз садо задан
Имом Ҳасан(а) фармуданд: Бо мардум ба гунае рафтор кун, ки дӯст дорӣ бо ту он гуна рафтор кунанд. (Аъломуддин, с.297)