Тарбияти фарзандон

        Масъулияти падару модар “Ҳамоно фарзандонро бар падар ва падарро бар фарзанд ҳаққе аст. Ҳаққи падар бар фарзанд ин аст, ки фарзанд

 بِِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ رَبِّ هَبْ لِي مِن لَّدُنْكَ ذُرِّيَّةً طَيِّبَةً إِنَّكَ سَمِيعُ الدُّعَاءِ[1] Раббӣ ҳаб лӣ мил ладунка зуррийятан тайибатан иннака самиъуд дуо Парвардигоро!

Сарварони азиз! бе тардид ҳар кадом аз мо хоҳони насле ҳастем, ки бо фикру андеша ва диққати назари бештар дар зиндагии худ ҳаракат кунанд ва

Кӯдакони ҳар ҷомеа мардон ва занони оянда ва созандаи ҷомеаи фардо ҳастанд. Осебҳое, ки бар руҳи онон ворид мешавад, таъсири мустақиме бар сарнавишти иҷтимоъ хоҳад

 Муқаддима: Барои ҳар падар ва модари мусулмон лозим аст, ки фарзанди худро таълими исломӣ диҳад хусусан таълими Худошиносӣ,  чун имрӯзҳо мушоҳида мешавад, ки баъзе аз

Бархе аз падарону модарон тасаввур мекунанд, ки масъулияти онон фақат махсуси таъмини ниёзмандиҳои ҷисмонии кудак аст ва дигар вазифае надорад,

Муқаддима Падару модари мусулмон ба иқтизои диндории худ аз ҳамон лаҳзаҳои аввали таваллуди фарзанд бояд корҳоеро ба унвони суннат ва одоби исломӣ анҷом диҳанд,