Моҳи Раҷаб
Фаро расидани моҳи пурбаракати Раҷабро ба ҳамаи мусулмонон табрик мегӯем
Фаро расидани моҳи пурбаракати Раҷабро ба ҳамаи мусулмонон табрик мегӯем
Дӯст дорам пеш аз посух додан чанд савол аз шумо бипурсам: -Агар китоберо як доинишманд бинависад, комилтар аст, ё фарди ғайри донишманд?
Ислом динест, ки барои ҳидоят ва нишон додани роҳи саҳеҳи зиндагӣ ба инсонҳо омадааст ва дастуроти он бар рӯи муҳаббат ва отифаи инсонӣ гузошта шудааст.
أَزْهَدُ النَّاسِ مَنْ تَرَكَ الْحَرَامَ أَشَدُّ النَّاسِ اجْتِهَاداً مَنْ تَرَكَ الذُّنُوبَ Зоҳидтарини мардум касе аст, ки ҳаромро тарк кунад, кӯшотарини мардум касе аст, ки гуноҳонро
Марди обид ва ҷавони гунаҳкор Рӯзе ҳазрати Исо (а) аз саҳрое мегузашт. Дар роҳ ба ибодатгоҳе расид, ки обиде дар онҷо зиндагӣ мекард. Ҳазрат бо
Маъно ва мафҳуми тарбият 1- Маънои луғавӣ: Тарбият аз решаи “рабава”масдари боби тафъил аст ва ба маънои афзоиш ва нумув, парвардан ва парвариш додан аст,
Қисмати дуввум Манобеъ ва имконот Манобеи созмон умуман ба чор гурӯҳ тақсим мешавад: А) Манобеи молӣ Б) Манобеи физикӣ В) Манобеи инсонӣ Г) Равияҳои созмонӣ
Дар миёни қавмҳо ва миллатҳои гуногун одат ин аст, ки корҳои муҳим ва боарзишро ба номи бузурге аз бузургони худ, ки мавриди эҳтиром ва алоқаи
РасулиХудо (с) фармуданд: То метавонӣ кушиш кун, ки субҳу шом дар қалбат (ҳатто) қасди фиребу найранги касе набошад, чаро ки ин аз суннатҳои ман аст
Симои мутаққиён аз нигоҳи мавлои муттақиён(к) Ривоят шудааст, ки яке аз ёрони парҳезкори имом Алӣ(к) ба номи Ҳаммом ибни Шариҳ гуфт: Эй Амири мӯъминон! Парҳезкоронро
Имом Ҳасан(а) фармуданд: Бо мардум ба гунае рафтор кун, ки дӯст дорӣ бо ту он гуна рафтор кунанд. (Аъломуддин, с.297)