Тамомии оёти ин сура – ҷуз 4 ояти охир – дар Макка нозил шуда ва 227 оят дорад.
Ба номи Худованди Бахшандаи Бахшоишгар
1 То, Син, Мим.
2 Ин оятҳои китоби равшангар аст.
3 Гўё мехоҳӣ ҷони худро аз шиддати андўҳ, аз даст диҳӣ, ба хотири ин ки онҳо имон намеоваранд!
4 Агар мо ирода кунем, аз осмон бар онон ояте нозил мекунем, ки гарданҳояшон дар баробари он хозеъ гардад.
5 Ва ҳеҷ зикри наве аз сўи Худованди Раҳмон барои онҳо намеояд, магар ин ки аз он рўйгардон мешаванд.
6 Онон инкор карданд, аммо ба зудӣ ахбори (кайфари) он чиро масхара мекарданд, ба онон мерасад!
7 Оё онон ба замин нигоҳ накарданд, ки чӣ қадар аз анвои гиёҳони пурарзиш дар он рўёнидем?!
8 Дар ин, нишонаи равшане аст (бар вуҷуди Худо), вале бештарашон ҳаргиз мўъмин набудаанд.
9 Ва Парвардигори ту Азиз ва Раҳим аст.
10 (Ба хотир биёвар) ҳангомеро, ки Парвардигорат Мўсоро нидо дод, ки ба суроғи қавми ситамгар бирав,
11 Қавми Фиръавн, оё онон (аз мухолифати фармони Парвардигор) парҳез намекунанд?!
12 (Мўсо) гуфт: «Парвардигоро! Аз он хавф дорам, ки маро инкор кунанд!
13 Ва синаам танг мешавад ва забонам ба қадри лозим гўё нест, (бародарам) Ҳорунро низ рисолат деҳ, (то маро ёрӣ кунад).
14 Ва онон (ба эътиқоди худашон) бар гардани ман гуноҳе доранд, метарсам маро бикушанд (ва ин рисолат ба поён нарасад!)».
15 Фармуд: «Чунин нест, (онон коре наметавонанд анҷом диҳанд). Шумо ҳар ду бо оятҳои мо (барои ҳидояташон) биравед, мо бо шумо ҳастем ва (суханонатонро) мешунавем.
16 Ба суроғи Фиръавн биравед ва бигўед: «Мо фиристодаи Парвардигори ҷаҳониён ҳастем.
17 Банӣ Исроилро бо мо бифирист». (Онҳо ба суроғи Фиръавн омаданд).
18 (Фиръавн) гуфт: «Оё мо туро дар кўдакӣ дар миёни худ парвариш надодем ва солҳое аз зиндагиятро дар миёни мо набудӣ?!
19 Ва саранҷом, он коратро, (ки набояд анҷом диҳӣ), анҷом додӣ (ва як нафар аз моро куштӣ) ва ту аз носипосонӣ!».
20 (Мўсо) гуфт: «Ман он корро анҷом додам, дар ҳоле, ки аз бехабарон будам.
21 Пас ҳангоме, ки аз шумо тарсидам гурехтам ва Парвардигорам ба ман ҳикмату дониш бахшид ва маро аз пайғамбарон қарор дод.
22 Оё ин миннате аст, ки ту бар ман мегузорӣ, ки Банӣ Исроилро бардаи худ сохтаӣ?!».
23 Фиръавн гуфт: «Парвардигори оламиён чист?!».
24 (Мўсо) гуфт: «Парвардигори осмонҳо ва замин ва он чӣ миёни он ду аст, агар аҳли яқин ҳастед».
25 (Фиръавн) ба атрофиёнаш гуфт: «Оё намешунавед, (ин мард чӣ мегўяд?!)».
26 (Мўсо) гуфт: «Ў Парвардигори шумо ва Парвардигори ниёкони шумост».
27 (Фиръавн) гуфт: «Пайғамбаре, ки ба сўи шумо фиристода шудааст, ҳатман девона аст».
28 (Мўсо) гуфт: «Ў Парвардигори машриқ ва мағриб ва он чӣ миёни он ду аст, мебошад, агар шумо ақлу андешаи худро ба кор мегирифтед».
29 (Фиръавн хашмгин шуд ва) гуфт: «Агар маъбуде ғайр аз ман баргузинӣ, туро аз зиндониён қарор хоҳам дод!».
30 (Мўсо) гуфт: «Ҳатто агар нишонаи ошкоре барои ту биёварам, (боз имон намеоварӣ?!)».
31 Гуфт: «Агар рост мегўӣ, онро биёвар!».
32 Дар ин ҳангом Мўсо асои худро афканд ва ногаҳон мори бузург ва ошкоре шуд,
33 Ва дасти худро (дар гиребон фурў бурд ва) берун овард ва дар баробари бинандагон сафеду равшан буд.
34 (Фиръавн) ба гурўҳе, ки атрофи ў буданд, гуфт: «Ин соҳири огоҳ ва моҳире аст!
35 Ў мехоҳад бо сеҳраш шуморо аз сарзаминатон берун кунад, шумо чӣ назар медиҳед?».
36 Гуфтанд: «Ў ва бародарашро мўҳлат деҳ ва маъмуронро барои ҷамъ кардан ба тамоми шаҳрҳо равона кун,
37 То ҳар соҳири моҳир ва доноеро назди ту оваранд».
38 Саранҷом соҳирон барои ваъдагоҳи рўзи муайяне ҷамъоварӣ шуданд.
39 Ва ба мардум гуфтан шуд: «Оё шумо низ ( дар ин саҳна) иҷтимоъ мекунед,
40 То агар соҳирон пирўз шаванд, аз онон пайравӣ кунем?!».
41 Ҳангоме, ки соҳирон омаданд, ба Фиръавн гуфтанд: «Оё агар мо пирўз шавем, подоши муҳимме хоҳем дошт?».
42 Гуфт: «(Оре) ва дар он сурат шумо аз муқаррабон хоҳед буд».
43 (Рўзи мавъуд фаро расид ва ҳамагӣ ҷамъ шуданд). Мўсо ба соҳирон гуфт: «Он чиро мехоҳед бияфканед, бияфканед!».
44 Онҳо танобҳо ва асоҳои худро афканданд ва гуфтанд: «Ба иззати Фиръавн, мо ҳатман пирўзем!».
45 Сипас Мўсо асояшро афканд, ногаҳон тамоми василаҳои дурўғини онҳоро фурў бурд.
46 Фавран ҳамаи соҳирон ба саҷда афтоданд.
47 Гуфтанд: «Мо ба Парвардигори оламиён имон овардем,
48 Парвардигори Мўсо ва Ҳорун».
49 (Фиръавн) гуфт: «Оё пеш аз ин ки ба шумо иҷозат диҳам, ба ў имон овардед?! Ҳатман ў бузург ва устоди шумост, ки ба шумо сеҳр омўхта (ва ин як тавтиа аст). Аммо ба зудӣ хоҳед донист! Дастҳо ва поҳои шуморо ба акси якдигар қатъ мекунам ва ҳамаи шуморо ба дор меовезам!».
50 Гуфтанд: «Муҳим нест, (ҳар коре аз дастат сохтааст, бикун). Мо ба сўи Парвардигорамон бозмегардем.
51 Мо умедворем, ки Парвардигорамон хатоҳои моро бибахшад,зеро мо нахустин имон оварандагон будем».
52 Ва ба Мўсо ваҳй кардем, ки шабона бандагонамро (аз Миср) кўч деҳ, зер шумо мавриди таъқиб ҳастед.
53 Фиръавн (аз ин ҳодиса огоҳ шуд ва) маъмурони басиҷи нерўро ба шаҳрҳо фиристод,
54 (Ва гуфт:) Инҳо ҳатман гурўҳи андаканд.
55 Ва инҳо моро ба хашм оварданд.
56 Ва мо ҳамагӣ омодаи пайкорем.
57 (Саранҷом фиръавниён мағлуб шуданд) ва мо онҳоро аз боғҳо ва чашмаҳо берун рондем,
58 Ва аз ганҷҳо ва қасрҳои муҷаллал.
59 (Оре), ин чунин кардем ва Банӣ Исроилро вориси онҳо сохтем.
60 Онон ба таъқиби Банӣ Исроил пардохтанд ва дар ҳангоми тулўи офтоб ба онҳо расиданд.
61 Ҳангоме, ки ду гурўҳ якдигарро диданд, ёрони Мўсо гуфтанд: «Мо дар чанголи фиръавниён гирифтор шудем!».
62 (Мўсо) гуфт: «Чунин нест! Яқинан Парвардигорам бо ман аст, ба зудӣ маро ҳидоят хоҳад кард».
63 Ва дар пайи он ба Мўсо ваҳй кардем: «Асоятро ба дарё бизан». (Асояшро ба дарё зад) ва дарё аз ҳам шикофта шуд ва ҳар бахше ҳамчун кўҳи бузурге буд!
64 Ва дар он ҷо дигарон (лашкари Фиръавн)-ро низ (ба дарё) наздик сохтем.
65 Ва Мўсо ва тамои касонеро, ки бо ў буданд, наҷот додем.
66 Сипас дигаронро ғарқ кардем.
67 Дар ин ҳодиса, нишонаи равшане аст, вале бештарашон имон наоварданд, (чаро, ки толиби ҳақ набуданд).
68 Ва Парвардигорат шикаснопазир ва Меҳрубон аст.
69 Ва бар онон хабари Иброҳимро бихон,
70 Ҳангоме, ки ба падар ва қавмаш гуфт: «Чӣ чизро мепарастед?!».
71 Гуфтанд: «Бутҳоеро мепарастем ва ҳама рўз пойбанди ибодати онҳоем».
72 Гуфт: «Оё ҳангоме, ки онҳоро мехонед, садои шуморо мешунаванд?!
73 Ё суду зиёне ба шумо мерасонанд?!».
74 Гуфтанд: «Мо фақат ниёкони худро ёфтем, ки чунин мекунанд».
75 Гуфт: «Оё дидед (ин) чизҳоеро, ки пайваста парастиш мекардед,
76 Шумо ва падарони пешини шумо,
77 Ҳамаи онҳо душмани ман ҳастанд (ва ман душмани онҳо), магар Парвардигори оламиён.
78 Ҳамон касе, ки маро офарид ва пайваст роҳнамоиям мекунад,
79 Ва касе, ки маро таом медиҳад ва сероб менамояд,
80 Ва ҳангоме, ки бемор шавам, маро шифо медиҳад,
81 Ва касе, ки маро мемиронад ва сипас зинда мекунад,
82 Ва касе, ки умед дорам гуноҳамро дар рўзи ҷазо бибахшад.
83 Парвардигоро! Ба ман илму дониш бибахш ва маро ба солеҳон мулҳақ кун!
84 Ва барои ман дар миёни умматҳои оянда, забони сидқ (ва зикри хайре) қарор деҳ!
85 Ва маро аз ворисони биҳишти пурнеъмат гардон!
86 Ва падарам (амакам)-ро биёмурз, ки ў аз гумроҳон буд.
87 Ва дар он рўз, ки мардум барангехта мешаванд, маро шармандаву расво маукн!
88 Дар он рўз, ки молу фарзандон суде намебахшад,
89 Магар касе, ки бо қалби салим ба пешгоҳи Худо ояд».
90 (Дар он рўз), биҳишт барои парҳезкорон наздик мешавад,
91 Ва дўзах барои гумроҳон ошкор мегардад,
92 Ва ба онон гуфта мешавад: «Куҷо ҳастанд маъбудоне, ки онҳоро парастиш мекардед,
93 (Маъбудҳое) ғайр аз Худо?! Оё онҳо шуморо ёрӣ мекунанд ё касе ба ёрии онҳо меояд?!».
94 Дар он ҳангом ҳамаи он маъбудон бо обидони гумроҳ ба дўзах афканда мешаванд.
95 Ва ҳамчунин ҳамагии лашкариёни Иблис.
96 Онҳо дар он ҷо дар ҳоле, ки ба мухосима бархостаанд, мегўянд:
97 «Ба Худо савганд, ки мо дар гумроҳии ошкоре будем,
98 Чун шуморо бо Парвардигори оламиён баробар мушумурдем!
99 Аммо касе ҷуз муҷримон моро гумроҳ накард.
100 (Афсўс, ки имрўз) шафоаткунандагоне барои мо вуҷуд надорад,
101 Ва на дўсти гарму пурмуҳаббате.
102 Эй кош бори дигар (ба дунё) бозгардем ва аз мўъминон бошем!».
103 Дар ин ҳодиса, нишона (ва ибрате) аст, вале бештари онон мўъмин набуданд.
104 Ва Парвардигори ту Азиз ва Раҳим аст.
105 Қавми Нўҳ расулонро инкор карданд,
106 Ҳангоме, ки бародарашон Нўҳ ба онон гуфт: «Оё тақво пеша намекунед?!
107 Ҳатман ман барои шумо пайғамбари амине ҳастам.
108 Тақвои илоҳӣпеша кунед ва маро итоат намоед.
109 Ман барои ин (даъват) ҳеҷ музде аз шумо наметалабам, аҷри ман танҳо бар Парвардигори оламиён аст.
110 Пас,тақвои илоҳӣ пеша кунед ва маро итоат намоед».
111 Гуфтанд: «Оё мо ба ту имон биёварем, дар ҳоле, ки ашхоси пасту беарзиш аз ту пайравӣ кардаанд?!».
112 (Нўҳ) гуфт: «Ман чӣ медонам онҳо чӣ коре доштаанд!
113 Ҳисоби онҳо танҳо бо Парвардигори ман аст, агар шумо мефаҳмидед.
114 Ва ман ҳаргиз мўъминонро дур нахоҳам кард.
115 Ман танҳо инзоркунандаи ошкореам».
116 Гуфтанд: «Эй Нўҳ! Агар (аз суханонат) даст барнадорӣ, сангборон хоҳӣ шуд».
117 Гуфт: «Парвардигоро! Қавми ман маро инкор карданд.
118 Акнун миёни ман ва онҳо ҷудоӣ бияфкан ва маро ва мўъминонеро, ки бо ман ҳастанд, раҳоӣ бахш».
119 Мо, ў ва касонеро, ки бо ў буданд, дар он киштӣ, ки пур (аз инсон ва анвои ҳайвонот) буд, раҳоӣ бахшидем.
120 Сипас бақияро ғарқ кардем.
121 Дар ин ҳодиса нишонаи равшане аст, аммо бештари онон мўъмин набуданд.
122 Ва Парвардигори ту Азиз ва Раҳим аст.
123 Қавми Од (низ) расулон (-и Худо)-ро инкор карданд,
124 Ҳангоме, ки бародарашон Ҳуд гуфт: «Оё тақвои пеша намекунед?!
125 Ҳатман ман барои шумо пайғамбари амине ҳастам.
126 Пас тақвои илоҳӣ пеша кунед ва маро итоат намоед.
127 Ман дар баробари ин даъват, ҳеҷ аҷру подоше аз шумо наметалабам, аҷру подоши ман танҳо бар Парвардигори оламиён аст.
128 Оё шумо бар ҳар макони муртафае нишонае аз рўи ҳавою ҳавас месозед?!
129 Ва қасрҳо ва қалъаҳои зебо ва маҳкам бино мекунед, шояд дар дунё ҷовидона бимонед?!
130 Ва ҳангоме, ки касеро муҷозот мекунед, ҳамчун ҷабборон кайфар медиҳед!
131 Пас тақвои илоҳӣ пеша кунед ва маро итоат намоед.
132 Ва аз (нофармонии) Худое бипарҳезед, ки шуморо ба неъматҳое, ки медонед, ёрӣ карда аст.
133 Шуморо ба чаҳорпоён ва низ писарон (-и лоиқ ва барўманд) ёрӣ намудааст.
134 Ҳамчунин ба боғҳо ва чашмаҳо.
135 (Агар куфрон кунед), ман бар шумо аз азоби рўзи бузурге метарсам!».
136 Онҳо (қавми Од) гуфтанд: «Барои мо фарқ намекунад, чӣ моро инзор кунӣ ё накунӣ, (беҳуда худро хаста макун).
137 Ин ҳамон равиш (ва афсонаҳои) пешиниён аст.
138 Ва мо ҳаргиз муҷозот нахоҳем шуд».
139 Онон Ҳудро инкор карданд, мо ҳам нобудашон кардем. Ва дар ин, оят ва нишонае аст (барои огоҳон), вале бештари онон мўъмин набуданд.
140 Ва Парвардигори ту Азиз ва Раҳим аст.
141 Қавми Самуд расулон (-и Худо)-ро инкор карданд,
142 Ҳангоме, ки бародарашон Солеҳ ба онон гуфт: «Оё тақво пеша намекунед?!
143 Ман барои шумо пайғамбари амине ҳастам.
144 Пас тақвои илоҳӣ пеша кунед ва маро итоат намоед.
145 Ман дар баробари ин (даъват), аҷру подоше аз шумо наметалабам, аҷри ман танҳо бар Парвардигори оламиён аст.
146 Оё шумо тасаввур мекунед, ҳамеша дар ниҳояти амният дар неъматҳое, ки ин ҷост, мемонед,
147 Дар ин боғҳо ва чашмаҳо,
148 Дар ин зироатҳо ва нахлҳое, ки меваҳояш ширин ва расида аст?!
149 Ва аз кўҳҳо хонаҳое метарошед ва дар он ба айшу нўш мепардозед.
150 Пас аз Худо битарсед ва маро итоат кунед.
151 Ва фармони мусрифонро итоат накунед.
152 Ҳамонҳо, ки дар замин фасод мекунанд ва ислоҳ намекунанд».
153 Гуфтанд: «(Эй Солеҳ!) Ту аз афсуншудагонӣ (ва ақли худро аз даст додаӣ).
154 Ту фақат башаре ҳамчун мо ҳастӣ, агар рост мегўӣ, оят ва нишонае биёвар!».
155 Гуфт: «Ин ноқае аст, (ки нишонаи Худо аст). Барои ў саҳме (аз оби қаря) ва барои шумо саҳми рўзи муайяне аст.
156 Камтарин озоре ба он нарасонед, ки азоби рўзи бузурге шуморо фаро хоҳад гирифт!».
157 Саранҷом бар он (ноқа) ҳамла намуда, онро «пай» карданд (ва ҳалок намуданд), сипас аз кардаи худ пушаймон шуданд.
158 Ва азоби илоҳӣ ононро фаро гирифт, дар ин, оят ва нишнае аст, вале бештари онон мўъмин набуданд.
159 Ва Парвардигори ту Азиз ва Раҳим аст.
160 Қавми Лут фиристодагон (-и Худо)-ро инкор карданд,
161 Ҳангоме, ки бародарашон Лут ба онон гуфт: «Оё тақво пеша намекунед?!
162 Ман барои шумо пайғамбари амине ҳастам.
163 Пас тақвои илоҳӣ пеша кунед ва маро итоат намоед.
164 Ман дар баробари ин (даъват), аҷре аз шумо наметалабам, аҷри ман фақат бар Парвардигори оламиён аст.
165 Оё дар миёни ҷаҳониён, шумо ба суроғи ҷинси зукур (нар) меравед (ва ҳамҷинсбозӣ мекунед, оё ин палид ва нангин нест?!).
166 Ва ҳамсаронеро, ки Парвардигоратон барои шумо офаридааст, раҳо мекунед?! (Ҳаққо) шумо қавми таҷовузгаре ҳастед!».
167 Гуфтанд: «Эй Лут! Агар (аз ин суханон) даст барнадорӣ ба яқин аз беруншудагон хоҳӣ буд».
168 Гуфт: «Ман душмани сарсахти аъмоли шумо ҳастам.
169 Парвардигоро! Ман ва хонадонамро аз он чӣ инҳо анҷом медиҳанд, раҳоӣ бахш».
170 Мо ў ва тамомии хонадонашро наҷот додем,
171 Ҷуз пиразане, ки дар миёни бозмондагон буд.
172 Сипас дигаронро ҳалок кардем.
173 Ва бороне (аз санг) бар онҳо фиристодем, чӣ борони баде буд, борони инзоршудагон!
174 Дар ин (ҳодисаи қавми Лут ва сарнавишти шуми онҳо), нишонае аст, аммо бештарашон мўъмин набуданд.
175 Ва Парвардигори ту Азиз ва Раҳим аст.
176 Асҳоби Айка (шаҳре наздики Мадян) расулон (-и Худо)-ро инкор карданд,
177 Ҳангоме, ки Шуайб ба онҳо гуфт: «Оё тақво пеша намекунед?!
178 Ҳатман ман барои шумо пайғамбари амине ҳастам.
179 Пас тақвои илоҳӣ пеша кунед ва маро итоат намоед.
180 Ман дар баробари ин (даъват), подоше аз шумо наметалабам, аҷри ман танҳо бар Парвардигори оламиён аст.
181 Ҳаққи паймонаро адо кунед (ва камфурўшӣ накунед) ва дигаронро ба зиён наафканед.
182 Ва бо тарозуи саҳеҳ вазн кунед.
183 Ва ҳаққи мардумро кам нагузоред ва дар замин барои фасод талош накунед.
184 Ва аз (нофармонии) касе, ки шумо ва ақвоми пешинро офарид бипарҳезед!».
185 Онҳо гуфтанд: «Ту фақат аз афсуншудагонӣ.
186 Ту башаре ҳамчун мо ҳастӣ, танҳо гумоне, ки дар бораи ту дорем, ин аст, ки аз дурўғгўёнӣ.
187 Агар рост мегўӣ, сангҳое аз осмон бар сари мо биборон!».
188 (Шуайб) гуфт: «Парвардигори ман ба аъмоле, ки шумо анҷом медиҳед, донотар аст».
189 Саранҷом ўро инкор карданд ва азоби рўзи соябон (соябоне аз абри соиқахез), онҳоро фаро гирифт, яқинан он азоби рўзи бузурге буд!
190 Дар ин ҳодиса, оят ва нишонае аст, вале бештари онҳо мўъмин набуданд.
191 Ва Парвардигори ту Азиз ва Раҳим аст.
192 Ҳатман ин (Қуръон) аз сўи Парвардигори ҷаҳониён нозил шудааст.
193 Рўҳ-ул-Амин онро нозил кардааст,
194 Бар қалби (поки) ту, то аз инзоркунандагон бошӣ.
195 (Онро)ба забони арабии ошкор (нозил кард).
196 Ва тавсифи он дар китобҳои пешиниён низ омадааст.
197 Оё ҳамин нишона барои онҳо кифоят намекунад, ки уламои Банӣ Исроил ба хубӣ аз он огоҳанд?!
198 Ҳар гоҳ мо онро бар баъзе аз аҷам (ғайри араб)-ҳо нозил мекардем,
199 Ва ў онро бар онҳо мехонд, ба он имон намеоварданд.
200 (Оре), ин гуна (бо баёни расое) Қуръонро дар дилҳои муҷримон дохил мекунем.
201 (Аммо) ба он имон намеоваранд, то азоби дарднокро бо чашми худ бибинанд.
202 Ногаҳон ба суроғашон меояд, дар ҳоле, ки таваҷҷўҳ надоранд.
203 Ва (дар он ҳангом) мегўянд: «Оё ба мо мўлате дода хоҳад шуд?!».
204 Оё барои азоби мо шитоб мекунанд?!
205 Ба мо хабар деҳ, агар (боз ҳам) солиёне онҳоро аз ин зиндагӣ баҳраманд созем,
206 Сипас азобе, ки ба онҳо ваъда дода шудааст, ба суроғашон ояд,
207 Ин таматтўъ ва баҳрагирӣ аз дунё барои онҳо суде нахоҳад дошт.
208 Мо ҳеҷ шаҳру диёреро ҳалок накардем, магар ин ки инзоркунандагоне (аз пайғамбарони илоҳӣ) доштанд.
209 То мутазаккир шаванд. Ва мо ҳаргиз ситамкор набудем! (Ки бе итмоми ҳуҷҷат муҷозот кунем).
210 Шаётин ва ҷинниён (ҳаргиз) ин оятҳоро нозил накарданд.
211 Ва барои онҳо сазовор нест ва қудрат надоранд.
212 Онҳо аз истироқи самъ (ва шунидани ахбори осмонҳо) барканоранд.
213 (Эй пайғамбар!) Ҳеҷ маъбудеро бо Худованд махон, ки аз муаззабин хоҳӣ буд.
214 Ва хешовандони наздикатро инзор кун.
215 Ва болу пари худро барои мўъминоне, ки аз ту пайравӣ мекунанд, бигустар.
216 Агар туро нофармонӣ кунанд, бигў: «Ман аз он чӣ шумо анҷом медиҳед безорам!».
217 Ва бар Худованди Азиз ва Раҳим таваккул кун.
218 Ҳамон касе, ки туро дар ҳангоме, ки (барои ибодат) бармехезӣ, мебинад.
219 Ва (низ) ҳаракати туро дар миёни саҷдакунандагон.
220 Ўст Худои Шунаво ва Доно.
221 Оё ба шумо хабар диҳам, ки шаётин бар чӣ касе нозил мешаванд?!
222 Онҳо бар ҳар дурўғгўи гунаҳкор нозил мегарданд.
223 Он чиро мешунаванд, (ба дигарон) илқо мекунанд ва бештарашон дурўғгў ҳастанд.
224 (Пайғамбари Ислом шоир нест). Шоирон касоне ҳастанд, ки гумроҳон аз онон пайравӣ мекунанд.
225 Оё намебинӣ онҳо дар ҳар водие саргардонанд?
226 Ва суханоне мегўянд, ки (ба онҳо) амал намекунанд?!
227 Магар касоне, ки имон оварда ва корҳои шоиста анҷом медиҳанд ва Худоро бисёр ёд мекунанд ва дар ҳангоме, ки мавриди ситам қарор мегиранд, ба дифоъи аз худ (ва мўъминон) бармехезанд (ва аз шеър дар ин роҳ кўмак мегиранд), онҳо, ки ситам карданд, ба зудӣ медонанд, ки бозгашташон ба куҷост!
