Марди обид ва ҷавони гунаҳкор
Рӯзе ҳазрати Исо (а) аз саҳрое мегузашт. Дар роҳ ба ибодатгоҳе расид, ки обиде дар онҷо зиндагӣ мекард. Ҳазрат бо ӯ машғули сухангуфтан шуд.
Дар ин ҳангом ҷавоне, ки ба корҳои бад ва нораво машғул буд, аз онҷо гузашт. Вақте чашмаш ба ҳазрати Исо (а) ва марди обид афтод, пояш суст шуд ва аз рафтан бозмонд. Ҳамонҷо истод ва гуфт:
Худоё ман аз кирдори зишти худ шармандаам. Акнун агар пайғамбарат маро бубинад ва сарзаниш кунад, чи кунам? Худоё узрамро бипазир ва обрӯямро мабар!
Марди обид то он ҷавонро дид сар ба осмон баланд карду гуфт: Худоё! Маро дар қиёмат бо ин ҷавони гунаҳкор маҳшур накун. Дар ин ҳангом Худованд ба пайғамбараш ваҳй фармуд, ки ба ин обид бигӯ:
Мо дуоятро мустаҷоб кардем ва туро бо ин ҷавон маҳшур намекунем, чаро ки ӯ ба сабаби тавба ва пушаймонӣ аҳли биҳишт аст ва ту ба хотири ғурур ва худбинӣ аҳли дузах.
Бинобар ин набояд худро нисбат ба дигарон авло ва бартар донист, шояд дигарон назди парвардигор аз мо беҳтару бартар бошанд.
