بِِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
رَّبِّ ارْحَمْهُمَا كَمَا رَبَّيَانِي صَغِيرًا[1]
Раббирҳамҳумо камо раббаёнӣ сағиро
Парвардигоро! Бар он ду(падару модар) раҳматовар, ҳамонгуна ки маро дар кӯдаки тарбият карданд.
Ҳамеша пару боли лутфу хузӯъ
Бигустар ба даргоҳашон бо хушӯъ
Бикун рӯи худро ба Парвардигор
Бигӯ ин суханро ту бо Кирдигор
Ҳамон сон, ки онҳо дари лутфу ноз
Зи хурдӣ ба рӯям намуданд боз
Ту дар ҳаққи онҳо тараҳҳум намо
Бикун меҳрабонӣ бар эшон раво
Паёмҳо
- Фарзанд бояд нисбат ба падару модар ҳам мутавозеъ бошад ва ҳам барояшон аз Худованд раҳмат бихоҳад.
- Дуои фарзанд дар ҳаққи падару модар мустаҷоб аст,вагарна Худованд ба дуо дастур намедод.
- Дуо ба падару модар фармони Худо ва нишонаи шукргузорӣ аз онон аст.
- Дар дуо аз гуфтани “рабб” ғофил нашавем.
- Раҳмати илоҳӣ ҷуброни заҳамоти тарбияти падар ва модар аст. Гуё Худованд ба фарзанд мегӯяд: Ту раҳмти худро дареғ мадор ва аз Худо низ кӯмак бихоҳ, ки адои ҳаққи онон аз тавони ту берун аст.
- Гузаштаи худ,талхиҳо ва мушкилоти даврони кӯдакӣ ва хурдсолиро, ки бар волидайн таҳмил шудааст аз ёд набарем.
- Падару модар бояд фарзандонро бар асоси муҳаббат тарбият кунанд.
- Инсон бояд аз мураббиёни худ ташаккур ва қадрдонӣ кунад.
