Чаро Қуръон комилтарин китоб аст?
Дӯст дорам пеш аз посух додан чанд савол аз шумо бипурсам: —Агар китоберо як доинишманд бинависад, комилтар аст, ё фарди ғайри донишманд?
Дӯст дорам пеш аз посух додан чанд савол аз шумо бипурсам: —Агар китоберо як доинишманд бинависад, комилтар аст, ё фарди ғайри донишманд?
Таҳриф ба маънои тағйир додан аст; масалан, агар шумо бигӯед «Ман барои аёдат ба бемористон рафтаам».
Эҳтироми беш аз ҳадди дини мубини Ислом нисбат ба илм ва касби маърифат, замоне рушан мешавад, ки илм ва донишро дар дигар адёни осмонӣ мисли
Худованди ҳаким, ҳукуматро ҳам ба инсонҳои солеҳ ва шоиста насиб мегардонад ва ҳам ба исонҳои ғайри солеҳ, ки шоистагии онро надошта бошанд. Аммо ҳикматро фақат
Ончи рушан аст, ин аст, ки азоби ухравӣ аз назари замонӣ муодили солҳо зиндагии як фарди гунаҳкор нест ва Худои субҳон ваъдаи дохил шудан дар
Ончи рушан аст, ин аст, ки азоби ухравӣ аз назари замонӣ муодили солҳо зиндагии як фарди гунаҳкор нест ва Худои субҳон ваъдаи дохил шудан дар
Ҳиҷоб, калима ва вожаест, ки дар адабиёти муосир бар сари забонҳо афтода аст ва ба ин унвон собиқа ва пешинаи торихӣ ва фиқҳӣ надорад.
Паёмбари Акрам (с): Аз ҳокимони илоҳӣ итоат кунед ва гӯш ба фармон бошед, зеро итоат аз раҳбар сабаби ваҳдати уммати исломӣ аст. قال النبی (