Ҳуқуқи хонавода

Ҳамсардорӣ ва исоргарӣ قَالَت فَاطِمَةٌ(ع): یَا َابَا الحَسَنِ اِنِی لَاَستَحِیی مِن اِلَهِی اَن اُکَلِفَ نَفسَکَ مَالَا تَقدِرُ عَلَیِه. Ҳазрати Фотима (а) фармуданд:     Эй Абулҳасан!

بِِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ رَبِّ أَوْزِعْنِي أَنْ أَشْكُرَ نِعْمَتَكَ الَّتِي أَنْعَمْتَ عَلَيَّ وَعَلَىوَالِدَيَّ وَأَنْ أَعْمَلَ صَالِحًا تَرْضَاهُوَأَصْلِحْ لِي فِي ذُرِّيَّتِيإِنِّي تُبْتُ إِلَيْكَ وَإِنِّي مِنَ الْمُسْلِمِينَ[1]

               بِِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ رَّبِّ ارْحَمْهُمَا كَمَا رَبَّيَانِي صَغِيرًا[1] Раббирҳамҳумо камо раббаёнӣ сағиро Парвардигоро! Бар он ду(падару модар) раҳматовар, ҳамонгуна ки маро дар кӯдаки

بِِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيم رَبِّ إِنِّي ظَلَمْتُ نَفْسِي وَأَسْلَمْتُ مَعَ سُلَيْمَانَ لِلَّهِ رَبِّالْعَالَمِينَ[1] Раббӣ иннӣ заламту нафсӣ ва асламту маъа Сулаймона лиллоҳи раббил оламин Парвардигоро!

Мардон аз домани поки занон (модарон) ба меъроҷ расидаанд.