Аз Алӣ(к) дар бораи имон пурсида шуд, фармуд:
Имон бар чаҳор поя устувор аст; бар шикебоӣ, яқин, адолат ва ҷиҳод.
(1) Шикебоӣ чаҳор шоха дорад: иштиёқ, тарс, зуҳд ва интизор. Он ки муштоқи биҳишт бошад, дил аз шаҳват мешӯяд. Он ки аз оташ тарс дорад, аз ҳаромҳо дурӣ меҷӯяд. Он ки ба дунё рағбат надорад, мусибатҳоро осон мешуморад ва он ки маргро интизор кашад, ба сӯи корҳои хайр бишитобад.
(2) Яқин чаҳор шоха дорад; биноии зиракона, дарёфти олимона, панд гирифтан аз гузари замон [ёаз ҳаводиси ибратомӯз] ва пайравӣ аз сираи пешиниён. Касе, ки зиракона дид, ҳикмат барояш ошкор шуд.
Ва ҳар кас ҳикмат барои вай ошкор шуд, ибрат омӯхт.
Ва ҳар кас ибрат омӯхт ту гӯӣ дар миёни пешиниён зиста [ва дар таҷрубаҳои онон ширкат ҷуста] аст.
(3) Адолат чаҳор шоха дорад; фаҳми амиқ, ғаввосӣ дар дарёи дониш, доварии некӯ ва равшан, шикебоии устувор. Касе, ки хуб фаҳмид, ба умқи дониш расид ва ҳар ки ба умқи дониш расид, аз сарчашмаи аҳкоми шариат сероб гашт. Ҳар кас шикебоӣ варзид, дар кори хеш кутоҳӣ накард ва дар миёни мардум писандида зиндагӣ намуд.
(4) Ҷиҳод чаҳор шоха дорад; амр ба маъруф, наҳй аз мункар, садоқат ва пойдорӣ дар майдонҳои набард ва душманӣ бо фосиқон. Касе, ки амри ба маъруф кард, мӯъминонро неруманд сохт. Касе, ки наҳй аз мункар намуд, бинии кофиронро бар хок молид. Касе, ки дар миёни набард пойдорӣ кард, вазифаашро ба анҷом расонд. Касе, ки бо фосиқон душманӣ варзид ва барои Худо хашм варзид, Худованд ба хотири ӯ хашм гирифт ва рӯзи қиёмат ӯро хушнуд гардонд.
(Наҳҷулбалоға, ҳикмати 31 бахши аввал)
