Аз суханони ҳазрати Алӣ(к) аст дар хитоб ба марде аз аҳли Шом —ҳангоме, ки аз ҳазрати Алӣ(к) пурсид: Оё ҳаракати мо ба тарафи Шом ба қазо ва қадари Худованд буд? Пас аз гуфтори дароз, ки ин баргузидаи он аст [фармуд]:
Вой бар ту! Шояд қазои лозим ва қадари ҳатмиро гумон кардаӣ? Агар чунин буд, қатъан подош ва кайфар ботил, ваъда ва таҳдид [ваъдаи мӯъминон ба биҳишт ва ваъдаи кофирон ба дӯзах] соқит мегашт. Худои Субҳон бандагонро бар пояи ихтиёрашон амр фармуд ва онҳоро наҳй кард, то битарсанд ва боз истанд. Корҳои осон бар ӯҳдаи онон ниҳод ва корҳои душворро аз онҳо нахост ва подоши фаровон барои амали андак қарор дод. Нофармонии бандагон аз он рӯй нест, ки бар ӯ чира гаштаанд[1] ва фармонбардории онҳо аз Худованд, на аз он руй аст, ки бадон маҷбур гаштаанд. Паёмбаронро барои бозӣ ва саргармӣ нафиристод ва китобҳои осмониро беҳуда барои бандагон фуру нафиристод. Осмону замин ва ончиро дар миёни онҳост ба ботил наёфарид, »Ин пиндори касонест, ки куфр варзиданд, пас вой бар кофирон аз оташи дӯзах«.[сураи Сод, ояи 27]
[1]. Ғалаба кардаанд.
