Ҳадиси ҳафта

لاأفلَحَ قـَومٌ اشتَـروا مَـرضـاتِ المَخلـُوق بسَخَطِ الخـالِق Мардуме, ки хушнудии махлуқро дар муқобили ғазаби Холиқ хариданд, растагор намешаванд. (Таърихи Табарӣ, ҷ.1, саҳ.239)

Луқмони Ҳаким фармуд: Се кас шинохта нашаванд магар дар се ҷо: Инсони ҳалим шинохта намешавад, магар дар ҳангоми ғазаб, фарди шуҷоъ шинохта намешавад, магар дар

Имом Ҳусайн (рз) аз Расули Худо (с) нақл кардаанд, ки он ҳазрат фармуд: البَخِيلُ حَقّاً مَنْ ذَُكِرْتُ عندَه فَلَمْ يُصَلِّ عَلَيَّ  Бахили воқеӣ касе аст,

Расули Худо (с) дасти Ҳасан ва Ҳусайн (рз)-ро гирифт ва фармуд: إنَّ رسُولَ اللَّه (ص) اخَذَ بِيَدِ حَسَنٍ وَ حُسَيْنٍ فَقَالَ: مَنْ احَبَّنى‏ وَ احَبَّ

Расули Худо (с) фармуданд: لِيَنْصُرِ الرَّجُلُ أَخاهُ ظالِما أَوْ مَظْلُوما إِنْ كانَ ظالِما فَيَنْهیهُ فَإِنَّهُ لَهُ نُصْرَةٌ و َإِنْ كانَ مَظْلوما فَيَنْصُرُهُ Инсон бояд бародари

Расули Худо (с) фармуданд: مَنْ أدَّی إلی اُمَّتِی حَدیثاً یُقامُ بِهِ سُنَّةٌ أو یُثْلَمُ بِهِ بِدْعَةٌ فَلَهُ الجَنَّةُ Ҳар кас ба уммати ман ҳадисе расонад,

Расули Худо (с) фармуданд: مَنْ حُرِمَ الرِّفْقَ فَقَدْ حُرِمَ الْخَيْرَ كُلَّهُ Ҳар кас аз мадоро (меҳрубонӣ) бебаҳра бошад, аз ҳамаи хубиҳо бебаҳра мондааст.  (Наҳҷулфасоҳа, ҳадиси

Расули Худо (с) фармуданд: خَیْرُ الأعْمالِ ما نَفَعَ Беҳтарин корҳо он аст, ки фоидае дар бар дошта бошад. (Мизонулҳикма, ҳадиси 5397)

Расули Худо (с) фармуданд: اِذا رَآى اَحَدُكُم مِن نَفسِهِ اَو مالِهِ اَو مِن اَخيهِ ما يُعجِبُهُ فَليَدعُ لَهُ بِالبَرَكَةِ فَاِنَّ العَينَ حَق Ҳар гоҳ яке

Расули Худо (с) фармуданд: اَلجَماعَةُ رَحمَةٌ و الفُرقَةُ عَذابٌ Ваҳдат ва иттиҳод сабаби раҳмат ва пешрафт аст ва тафриқа ва ихтилоф сабаби бадбахтӣ ва азоб