Ҳадиси ҳафта

Расули Худо (с) фармуданд: لَا يُصِيبُ عَبْدًا نَكْبَةٌ فَمَا فَوْقَهَا أَوْ دُونَهَا إِلَّا بِذَنْبٍ، وَمَا يَعْفُو اللَّهُ عَنْهُ أَكْثَرُ Ҳеҷ бандае ба бадбахтӣ ва болотару

Ҳазрати Алӣ (к) фармуданд: عَوِّد نَفسَكَ الجَميلَ فَبِاعتيادِكَ إِيّاهُ يَعودُ لَذيذا Худатро ба корҳои зебо (Худописанд) одат бидеҳ, ки агар ба онҳо одат кунӣ бароят

مِنْ حَقِّ الْوَلَدِ عَلى والِدِهِ ثَلاثَةٌ: يُحْسِنُ اسْمَهُ وَيُعَلِّمُهُ الـْكِتابَةَ وَيُزَوِّجُهُ إِذا بَلَغَ Аз ҷумла ҳуқуқи фарзанд бар падараш ин се чиз аст: номи некӯ

لاأفلَحَ قـَومٌ اشتَـروا مَـرضـاتِ المَخلـُوق بسَخَطِ الخـالِق Мардуме, ки хушнудии махлуқро дар муқобили ғазаби Холиқ хариданд, растагор намешаванд. (Таърихи Табарӣ, ҷ.1, саҳ.239)

Луқмони Ҳаким фармуд: Се кас шинохта нашаванд магар дар се ҷо: Инсони ҳалим шинохта намешавад, магар дар ҳангоми ғазаб, фарди шуҷоъ шинохта намешавад, магар дар

Имом Ҳусайн (рз) аз Расули Худо (с) нақл кардаанд, ки он ҳазрат фармуд: البَخِيلُ حَقّاً مَنْ ذَُكِرْتُ عندَه فَلَمْ يُصَلِّ عَلَيَّ  Бахили воқеӣ касе аст,

Расули Худо (с) дасти Ҳасан ва Ҳусайн (рз)-ро гирифт ва фармуд: إنَّ رسُولَ اللَّه (ص) اخَذَ بِيَدِ حَسَنٍ وَ حُسَيْنٍ فَقَالَ: مَنْ احَبَّنى‏ وَ احَبَّ

Расули Худо (с) фармуданд: لِيَنْصُرِ الرَّجُلُ أَخاهُ ظالِما أَوْ مَظْلُوما إِنْ كانَ ظالِما فَيَنْهیهُ فَإِنَّهُ لَهُ نُصْرَةٌ و َإِنْ كانَ مَظْلوما فَيَنْصُرُهُ Инсон бояд бародари

Расули Худо (с) фармуданд: مَنْ أدَّی إلی اُمَّتِی حَدیثاً یُقامُ بِهِ سُنَّةٌ أو یُثْلَمُ بِهِ بِدْعَةٌ فَلَهُ الجَنَّةُ Ҳар кас ба уммати ман ҳадисе расонад,

Расули Худо (с) фармуданд: مَنْ حُرِمَ الرِّفْقَ فَقَدْ حُرِمَ الْخَيْرَ كُلَّهُ Ҳар кас аз мадоро (меҳрубонӣ) бебаҳра бошад, аз ҳамаи хубиҳо бебаҳра мондааст.  (Наҳҷулфасоҳа, ҳадиси