Сиёсӣ

Хутбаи оташини Имом Ҳусейн(рз) дар Карбало

Хутбаи оташини Имом Ҳусайн(рз) ба лашкари Язид Матни хутбаи аввал: أَيُّهَا النَّاسُ اسْمَعُوا قَوْلِي وَ لَا تَعْجَلُوا حَتَّى أَعِظَكُمْ بِمَا يَحِقُّ لَكُمْ عَلَيَّ وَ حَتَّى

Таъини ҳазрати Алӣ(рз) аз сӯи Паёмбар Акрам(с) ба унвони имому раҳбари уммати исломӣ

Бисмиллоҳир раҳмонир раҳим قال الله نعالی: وَمَا آتَاكُمُ الرَّسُولُ فَخُذُوهُ وَمَا نَهَاكُمْ عَنْهُ فَانْتَهُوا ۚ وَاتَّقُوا اللَّهَ ۖ إِنَّ اللَّهَ شَدِيدُ الْعِقَابِ.  Ҳар ончӣ Паёмбар(с)

Ҳасодат офати дин ва дӯнё

Ҳасад ҳолатест, ки инсон аз дидани неъмати дигарон нороҳат мешавад ва  ранҷ мебарад ва орзӯ мекунад, ки он неъмат аз онҳо гирифта шавад[1], ҳатто агар

Осори ростгӯӣ ва дуруғгӯӣ

  Расули Худо (с) фармуданд: اَلصِّدقُ طُمَأْنينَةٌ وَ الْكَذِبُ ريبَةٌ Ростгӯӣ сабаби оромиш ва дуруғгӯӣ сабаби ташвиш ва нооромӣ аст. (Наҳҷулфасоҳа, ҳ.1864)

Мазаммати бебасиратӣ

  قال رسول الله (ص): لَيْسَ الاعْمي من يَعْمي بَصَرُهُ اِنَّما الاعمي مَن تُعْمي بَصيرَتُه Расули Худо (с) фармуданд: Кур он нест, ки чашмаш нобино

Интиқоми золим

Имом Боқир(а) фармуд: مَا انْتَصَرَ اللَّهُ مِنْ ظَالِمٍ إِلَّا بِظَالِمٍ وَ ذَلِكَ قَوْلُهُ عَزَّ وَ جَلَّ- وَ كَذلِكَ نُوَلِّي بَعْضَ الظَّالِمِينَ بَعْضاً Худованд ҳеҷгоҳ аз