Қории Қуръон дар маҷлисе Қуръонро бо садои хушу дилнавоз қироат мекард, то ба ин ояи шарифа расид:
» قُل أَرَءَیتُم إِن اَصبَحَ ماؤُکُم غَوراً فَمَن یَأتِیکُم بِمآءٍ مَعِینِ «
Тарҷумаи оя: “(Эй Расули ман) Бигӯ: маро бигӯед, ки агар оби ( ки меошомед) шумо ба замин фурӯ равад,чӣ касе баҳри шумо оби равон меоварад?”[1]
Муқрие[2] мехонд аз рӯи китоб,
“Моукум ғавран”[3] зи чашма бандам об.
Обро дар ғаврҳо[4] пинҳон кунам,
Чашмаҳоро хушку хушкистон кунам.
Обро дар чашм кӣ орад дигар,
Ҷуз Мани бе мислу бо фазлу хатар[5].
Дар ҳамин замон файласуфнамое аз онҷо мегузашт ва ояи шарифаро аз забони қорӣ шунид ва гуфт: хоб ин коре надорад, обро бо белу куланг аз замин берун меоварем. Инро гуфту аз онҷо гузашт ва ба манзил рафт. Шабе дар хоб шермардеро дид, ки ба сӯяш омад ва силии маҳкаме ба сураташ зад, ки ҳар ду чашмашро кур сохт. Сипас бо асабоният ба ӯ гуфт: Эй бадбахт! Агар рост мегӯӣ бо кулангат аз ду чашмаи чашмат нуре баровар.
Шаб бихуфту дид ӯ як шермард,
Зад тапонча[6] ҳар ду чашмаш кур кард.
Гуфт: зин ду чашмаи чашм эй шақӣ,
Бо табар нуре барор ар[7] содиқӣ[8].
Он мағруру мутакаббир, вақте аз хоб бедор гашт, дид, ки чашмонаш бе фуруғ гашта ва ҳеҷ ҷоеро намебинад. Ӯ бо инки силии амали зишти хешро бо чашмони дил мушоҳида карда буд, боз ҳам аз тавбаву надомат икроҳ дошт ва дасти надомат ба домани Худованди маннон дароз накард. Чаро ки агар ӯ ин корро мекард, Худованд биноияшро ба ӯ боз мегардонид. Аммо чи кор мешавад кард, ки тавба ҳам тавфиқ мехоҳад ва зиштиву нописандии аъмол, дари тавбаро баста ва тавфиқи тавбаро меситонад.
Гар нанолидиву мустағфир шудӣ,
Нури рафта аз карам зоҳир шудӣ.
Лек истиғфор ҳам дар даст нест,
Завқи тавба нуқли ҳар сармаст нест.
Зиштии аъмолу шумии ҷуҳуд,
Роҳи тавба бар дили ӯ баста буд.
Дил ба сахтӣ ҳамчу рӯи санг гашт,
Чун шикофт тавба, онро баҳри кишт ?!
Тавба чӣ гуна метавонад дилеро, ки чун санг чахт гашта аст барои кишт бишкофад ?![9]
Сайидолими СИРОҶ
