Садои нарми ҳазрати Фотимаи Заҳро (Саломи Худо бар ӯ бод) ба гӯш мерасид. Имом Ҳасан (Саломи Худо бар ӯ бод) порчаи нозукеро, ки рӯи сараш андохта буд канор зад. Дар торикии хона, қомати модарро дид. Он бону дар гӯшае аз хона намози шаб мехонд. Имом Ҳасан (Саломи Худо бар ӯ бод) хеле ором ба паҳлуи дигар баргашт.
Модар дар қунути намоз дуо мекард. Деворҳои хона замзамаи дилнишини ӯро мешунид. Хона ҳолу ҳавои дигар дошт. Он ҳазрат садои модарро шунид, ки барои ҳама дуо мекард. Яке- яке номи мӯъминонро мебурд ва барои онҳо ғайри худаш дуои хайр мекард.
Садои азони субҳ сукути шабро шикаст. Модар ба канори бистари фарзандонаш омад ва бо нармӣ гуфт: Ҳасанҷон, Ҳусейнҷон! Бархезед вақти намози субҳ аст. Имом Ҳасан сарашро аз зери порча берун карду бо лабханд салом карду гуфт: Модарҷон! Ман ба дуои шумо гӯш медодам. Чаро ҳатто як калима ҳам барои худатон дуо накардед?
Модар мӯйҳои фарзандашро навозиш карду фармуд: Писари хубам! Аввал ҳамсоя баъд хонаи худат.
Илалушшароеъ, ҷ.1, саҳ.181, бо каме тасарруф
الإمام الحسن عليه السلام:
رَأَیْتُ أُمِّی فَاطِمَةَ ع قَامَتْ فِی مِحْرَابِهَا لَیْلَةَ جُمُعَتِهَا فَلَمْ تَزَلْ رَاکِعَةً سَاجِدَةً حَتَّى اتَّضَحَ عَمُودُ الصُّبْحِ وَ سَمِعْتُهَا تَدْعُو لِلْمُؤْمِنِینَ وَ الْمُؤْمِنَاتِ وَ تُسَمِّیهِمْ وَ تُکْثِرُ الدُّعَاءَ لَهُمْ وَ لَا تَدْعُو لِنَفْسِهَا بِشَیْءٍ فَقُلْتُ لَهَا یَا أُمَّاهْ لِمَ لَا تَدْعِینَ لِنَفْسِکِ کَمَا تَدْعِینَ لِغَیْرِکِ فَقَالَتْ یَا بُنَیَّ الْجَارَ ثُمَّ الدَّارَ.» (علل‌الشرایع، ج1، ص182)
